Over kleefrijst, poppers en andere zaken

Ik ben inmiddels gek op kleefrijst. Niet vanwege de smaak of dat het zo vreselijk gezond zou zijn maar het eet zo makkelijk met stokjes. Met losse korrels zou ik niets naar binnen krijgen of ik zou mijn stokjes als shovel moeten gebruiken. Hup, bakje aan je mond en schuiven maar. Ik krijg inmiddels nergens meer een vork of een lepel aangeboden dus mijn techniek zal de toets der kritiek van het personeel wel kunnen doorstaan. Die is dus zo goed dat ik van de week een vlieg er mee heb weten te doden.
Eten is hier echt lekker. Ze hebben vele manieren om groenten klaar te maken en met tofoe als vleesvervanger verrichten ze wonderen. Ik heb ook geleerd heet (gekruid) eten te bestellen. Gisteravond wees een serveerster mij nog op de rode pepers en wist ik met gebaren duidelijk te maken dat ik die juist wel wilde hebben. Heel attent want als je het er niet bij zegt halen ze het er voor de westerling uit. Neem wel als je naar een restaurant gaat tissues mee want servetten kennen ze hier niet en op de WC is nooit (ongebruikt) papier aanwezig.

In China is het getal 4 het getal voor de dood en heeft net zo een gevoelswaarde als voor ons 13. In oude gebouwen zal je ook vaak geen 4e verdieping treffen. In China begint de nummering van verdiepingen altijd met 1. De begane grond is dus verdieping 1, de eerste verdieping is verdieping 2 enzovoorts. In het gebouw waar ik les heb begint de lift met -1 (kelder) dan keurig 1 voor de begane grond en de volgende verdieping is 5. Geen idee waar die andere drie verdiepingen gebleven zijn. Het lichtje dat de verdieping waar je bent aangeeft telt dan ook netjes 2, 3, 5, 6, enz. Zeker weten dat het geen toeval is dat de vierde verdieping ontbreekt.

O ja, poppers. Ze hebben hier de gewoonte om alle winkels van één soort bij elkaar te stoppen. Zo kan je dus in een winkelcentrum tien winkels met huisdieren tegenkomen, allemaal naast elkaar. Wij kennen dat fenomeen ook maar dan niet met dierenwinkels maar b.v. met meubels (de zg. meubelboulevard). Kledingzaken onderscheiden zich van elkaar met poppers. Buiten de zaak staat een meisje met een microfoon de waren aan te prijzen en soms lopen er ook jongens bij met flyers. Ze zetten daarbij een heel nasaal stemmetje op waarmee het geheel net over de top gaat.

Het was vandaag een schitterende zonnige dag en de temperatuur lag ruim boven de 20 graden Celsius. De lucht werd er helaas niet beter op. Er hangt nog steeds een vieze smog die een beetje op je keel en ogen slaat. Het is heus niet voor de grap dat hier veel mensen met een mondkapje lopen. Een reden om het even af te doen is telefoneren. Dat gaat dan vaak via de WeChat (de Chinese variant van WhatsApp) in de vorm van korte gesproken berichtjes gemêleerd met getikte tekst. In Nederland had ik dat nog nooit gezien maar hier spreekt dan misschien de generatiekloof. Vaak blijft het mondkapje op en wordt er alleen gechat. Veel mensen lopen hier met een kromme bovenrug over hun telefoon gebogen en hebben schijnbaar geen idee van hun omgeving. Al een paar keer heb ik een bijna botsing moeten voorkomen door opzij te stappen voor iemand die niet wist waar hij op af liep.

Als gevolg van de smog zie ik dat al mijn foto’s in de verte snel wazig worden, alsof het hier mist. Om iets aan de kwaliteit van de lucht te doen rijden hier wagens die water als hele kleine druppeltjes uitblazen maar echt helpen doet het niet. Wat wel helpt is dat hier scooters elektrisch rijden. Veel auto’s en bakfietsen ook. Scooters en bakfietsen rijden overal dwars doorheen, tegen het verkeer in en op de stoep. Levensgevaarlijk want je hoort ze niet aankomen en bij gebrek aan verlichting zie je ze soms ook niet. Voor voetgangers wordt hier niet gestopt dus je moet hier echt moedig zijn in het oversteken en werkelijk ogen aan alle kanten hebben, ook de kant waarvan je denkt dat er geen verkeer aan kan of mag komen. Toch heb ik nog geen ongelukken hier gezien. Er wordt hier best rustig gereden.

Tsja, en dan de laatste lessen vandaag. Inmiddels waren we al twee dagen details aan het bijschaven en ik hoorde vandaag dat ik voor de rest van de groep als voorbeeld gehouden werd hoe het moet. Nu begrijp ik ook dat ineens iedereen met mij op de foto wil en enthousiast duimen omhoog zie. Ik heb natuurlijk twee weken lang keihard gewerkt, heel geconcentreerd opgelet op wat ik zag want verstaan deed ik het toch niet. Nu betaalt zich dat terug. Maar het houdt niet op. Ik zal moeten blijven trainen, herhalen en nog eens herhalen om de nodige ontspanning in mijn lichaam en geest te krijgen.

Voor mij was het een mooi moment toen Zhao Joubin in alle drukte binnenkwam, jas nog aan en pet nog op, mij zag trainen en gelijk begon met mij te corrigeren. Ik voelde gelijk de kracht en ervaring in zijn bewegingen en zijn correcties voelde goed. Ik stond gelijk prettiger, steviger en de overgang naar “span de boog om de tijger te schieten” (zie foto) liep ineens een stuk soepeler.

Terugkijkend op deze twee weken denk ik dat het de investering meer dan waard was. Het heeft mij een geweldige sprong voorwaarts gegeven die ik niet zo snel met wat workshops links en rechts had bereikt. Het is ook een ervaring die alleen maar mogelijk was door de steun van Bianca die door mijn afwezigheid er de afgelopen weken alleen voor gestaan heeft en van mijn kinderen die mij ook hebben moeten missen. Nog even en dan is het avontuur voorbij. Nu nog genieten van de terugreis.